www.snina.sk

Snina - miasto powiatowe we wschodniej Słowacji, w kraju preszowskim, w historycznym regionie Zemplin. Jest siedzibą władz najbardziej wysuniętego na wschód powiatu Słowacji. Populacja Sniny to 21 390 mieszkańców (2003 r.).

Miasto leży na wysokości 216 m n.p.m., u zbiegu Wyżyny Laboreckiej i Gór Bukowskich na północy oraz pasma Wyhorlatu na południu, w dolinie Cirochy, u ujścia rzeczki Pcolinka. Przez Sninę przebiega droga krajowa nr 74 z Humennego do przejścia granicznego Ubla - Małyj Bereznyj na granicy z Ukrainą oraz linia kolejowa z Humennego do miasteczka Stakcin, leżącego kilka kilometrów dalej na wschód od Sniny.

Pierwsza wzmianka o Sninie pochodzi z 1343 roku. Wynika z niej, że miejscowość należała do majątku magnackiej rodziny Drugethów. Powstała prawdopodobnie w wyniku kolonizacji południowych stoków Beskidów przez Wołochów. W XIV wieku Snina urosła do pozycji małego miasteczka - tak wzmiankują ją od 1585 roku rejestry komitatu Zemplen. W latach 1570-1630 odgrywała rolę ośrodka administracyjnego dla okolicznych wsi.

Miasto należało do Drugethów do końca XVII wieku, następnie przeszło na własność rodziny Zichych, a w 1770 - van Dernathów. W 1799 roku kupił je Józef Rholl z rodziny holenderskich przedsiębiorców osiadłej w środkowej Słowacji, który rozwinął w Górnym Zemplinie hutnictwo żelaza z rud w górach Wyhorlatu. Po wyczerpaniu się dostępnych zasobów rudy żelaza pod koniec XIX wieku hutnictwo upadło, zaś głównym zajęciem mieszkańców stało się wypalanie węgla drzewnego. Feudalne panowanie rodziny Rhollów zakończyło się w 1857 roku. Pod koniec XIX wieku Snina była siedzibą powiatu w komitacie Zemplen. W latach 1909-1912 zbudowano linię kolejową, która połączyła Sninę z Humennem.

Przełom XIX i XX wieku był okresem gospodarczego upadku miasta, który zaowocował masową emigracją, przeważnie do USA. Ubóstwo pogłębiły kolejne nieszczęścia: I wojna światowa i seria powodzi w latach 20. XX wieku, z których katastrofalna okazała się powódź w 1926. W okresie międzywojennym Snina leżała na północnej magistrali drogowej łączącej zachód kraju z Rusią Zakarpacką. Większość mieszkańców trudniła się wówczas pozyskaniem i przetwórstwem drewna w wielkim miejscowym tartaku. Miasto uległo zniszczeniom podczas II wojny światowej. Po wojnie zostało odbudowane. W 1950 roku utworzono istniejący do dziś kombinat budowlany Vihorlat, który później w szczytowym okresie rozwoju zatrudniał 6 000 pracowników. Odpowiednio wzrosła również liczba mieszkańców miasta, dla których w latach 70. XX wieku wystawiono typowe socjalistyczne blokowiska.

Jedynym zabytkiem Sniny jest klasycystyczny pałac z 1781 roku z posągiem Herkulesa odlanym z miejscowego żelaza w 1841 roku. Atrakcją turystyczną i ośrodkiem życia kulturalnego jest słowacki oddział Międzynarodowej Galerii Sztuki "Miro", otwarty w 1993 roku, wystawiający dzieła współczesnego malarstwa z całego świata.

Snina jednak służy turystom głównie jako punkt wypadowy do wycieczek w Góry Bukowskie i Wyhorlat, którego szczyt Sninsky kamen (1006 m n.p.m., 5 km na południe od Sniny) góruje nad miastem. Szlaki turystyczne prowadzą na Sninsky kamen i do górskiego jeziorka Morske oko. Nad zalewem Rybniky znajduje się kąpielisko i ośrodek wypoczynkowy. W okolicznych wsiach Rusky Potok, Ulicske Krive, Topoa i Hrabova Roztoka znajdują się drewniane rusińskie cerkiewki. 14 km od Sniny, w Parihuzovcach, znajduje się wyciąg narciarski.

Źrodło: Wikipedia