www.bystricenp.cz

Bystrice nad Pernstejnem - miasto w Czechach, w kraju Wysoczyzna. Swoją nazwę otrzymało od nazwy potoku, który w źródłach historycznych był określany jako Ricka (mała rzeka), a w nazewnictwie lokalnej społeczności - Bystřička.

Miasto zostało założone w XIII wieku w bardzo dogodnej lokalizacji. Wkrótce stało się centrum administracyjnym obszaru, skolonizowanym przez rodzinę Medlovów, później nazywanych Pernstejn - szlachciców posiadających w herbie głowę żubra. Dokument z 1220 roku, uważany za najwcześniejszy zapis o Bystrzycy, okazał się fałszerstwem stworzonym przez rdzennego mieszkańca - Antonina Bocka - morawskiego historyka zamieszkującego w Brnie. Zatem tylko dokument stworzony między 1258-1298 rokiem, fałszywie datowany na 1238 rok, może być uznany za najwcześniejszą wzmiankę o mieście. Pomiędzy 1235, a 1238 rokiem w Bystrzycy zostaje wybudowany kościół poświęcony św. Wawrzyńcowi.

XIV-wieczne zmiany własności wskazują, iż Bystrzyca była już wówczas przemysłowym, administracyjnym i biznesowym centrum ziem Pernstejnów. Bystrzyca stała się miastem jeszcze przed 1348 rokiem przechodząc na własność margrabiów morawskich. W tym czasie, ich herb zaczyna pojawiać się na miejskich pieczęciach. W 1403 roku Wratysław z Pernstejna nadaje Bystrzycy prawo kaduka i swobody sprzedaży zarówno majętności ruchomych, jak i nieruchomych. W 1458 roku król Władysław potwierdził prawo miasta do organizowania dorocznych uroczystości ku czci św. Ludmiły, a w 1477 roku odbyły się również uroczystości celebrujące świętych: Jana i Wacława. Od początku XV wieku do roku 1588 Bystrzyca w rzeczywistości należała do rodziny Pernstejn. Pod ich panowaniem, głównie Vilema i Wratysława, miasto przeżywało swój rozkwit, a w pierwszej połowie XVI wieku osiągnęło szczyt swojej sławy.

Rok 1580 zapisał się jako najważniejszy na kartach historii miasta. W tym czasie cesarz Rudolf II przyznał Bystrzycy status miasta wraz z nowymi przywilejami. Z tej okazji miasto otrzymało również nowy herb oraz prawo do pieczętowania czerwonym woskiem. Po śmierci Wratysława, miasto miało kilku właścicieli, a jego rozwój został wstrzymany. Zostało także ciężko dotknięte działaniami Wojny Trzydziestoletniej. Leżąc na szlaku przemarszu wojsk, miasto i okoliczne wsie zostały spustoszone i splądrowane.

Oryginalnie wczesnogotycki kościół z XIII wieku przeszedł kilka rekonstrukcji. Nawy i chór powstały dopiero po 1699 roku, dając kościołowi swój późnobarokowy charakter. Dwie wieże wybudowano w 1750 roku w miejsce poprzedniej, pojedynczej wieży. Drugą świątynią w Bystrzycy jest renesansowy Kościół Świętej Trójcy, znajdujący się na miejscowym cmentarzu od 1615 roku. Pierwotnie był to kościół ewangelicki. Na wzgórzu Cerny Vrsek znajduje się barokowa kaplica św. Anny z 1749 roku. Na ulicy Bratrska znajdowała się kaplica Braci Czeskich. Szpital zostaje po raz pierwszy wymieniony w dokumentach historycznych z 1465 roku.

Od 1501 roku Bystrzyca posiadała swój ratusz. Wybudowany w 1808 roku magistrat mieści dziś w swoich murach Miejskie Muzeum. W 1845 roku rynek został przyozdobiony fontanną z rzeźbami Cyryla i Metodego. Nad fontanną góruje Kolumna Matki Boskiej z 1727 roku, z figurami czterech patronów miasta - św. Jana Nepomucena, św. Wawrzyńca, św. Sebastiana oraz św. Floriana. Na drugim końcu placu stoi krzyż wykonany z piaskowca wraz z Pietą z 1881 roku. Naprzeciwko szkoły podstawowej na ulicy Tyrs znajduje się pomnik Tomasa Masaryka, "ojca niepodległej Czechosłowacji", rzekomo najpiękniejszych wśród wszystkich posągów prezydenta.

Rozwój Bystrzycy jest ściśle związany z wybudowaniem linii kolejowej w czerwcu 1905 roku, a przede wszystkim z rozpoczęciem wydobycia uranu w Dolni Rozince pod koniec 1950 roku. Wraz ze wzrostem znaczenia przemysłu powstały dwa nowe osiedla, a liczba ludności wzrosła do 8 600. W latach 1949 i 1960 miasto zostało uznane za oficjalne centrum okręgu, z 93 wsiami należącymi do prowincji. W 1953 roku została otwarta czteroletnia szkoła rolnicza, której budynek z 1961 roku należał do najnowocześniejszych tego typu w Europie. Ośrodek zdrowia został zbudowany w 1963 roku, a w 1970 roku rynek otrzymał nowy wygląd wraz z pojawieniem się nowych sklepów, biur i instytucji. W 1997 roku zakończyła się budowa nowoczesnego budynku szkoły.

Nazwę nad Pernštejnem dodano Bystrzycy 10 maja 1925 roku. Obecnie liczy 9 007 mieszkańców i jest to gmina o rozszerzonym zakresie administracji publicznej. W chwili obecnej wydobycie uranu uległo zmniejszeniu, dlatego miasto zachęca do tworzenia nowych miejsc pracy. Tyczy się to zwłaszcza strefy przemysłowej, gdzie kilka nowych firm rozpoczęło swoją działalność. Ponadto miasto posiada tereny z niezbędną infrastrukturą dostępną dla inwestorów. Nowo wybudowana kotłownia na biomasę zaopatruje większą część Bystrzycy w ciepło. Miasto jest centrum życia kulturalnego i społecznego w regionie. Istnieje dziewięć placówek edukacyjnych. Krajobrazy doliny rzeki Svratki i Zdarskich wzgórz dostarczają miłych doznań niezależnie od pory roku. Piękno terenów wokół Bystrzycy powoduje szybki rozwój branży turystycznej.

Pomiędzy rokiem 2000 i 2002 wybudowano nowy wielofunkcyjny stadion sportowy z basenem, ścianką wspinaczkowa, centrum fitness, kortem do squasha i kręgielnią. Do użytku oddano również kompleks trzech odkrytych podgrzewanych basenów, jeden z nich zawierający słoną wodę. Ponadto, istnieją dwa boiska do piłki nożnej, wielofunkcyjne boisko wyposażone w sztuczną murawę, dwa ziemne korty tenisowe oraz boisko do siatkówki plażowej.

Źródło: www.bystricenp.cz

www.snina.sk

Snina - miasto powiatowe we wschodniej Słowacji, w kraju preszowskim, w historycznym regionie Zemplin. Jest siedzibą władz najbardziej wysuniętego na wschód powiatu Słowacji. Populacja Sniny to 21 390 mieszkańców (2003 r.).

Miasto leży na wysokości 216 m n.p.m., u zbiegu Wyżyny Laboreckiej i Gór Bukowskich na północy oraz pasma Wyhorlatu na południu, w dolinie Cirochy, u ujścia rzeczki Pcolinka. Przez Sninę przebiega droga krajowa nr 74 z Humennego do przejścia granicznego Ubla - Małyj Bereznyj na granicy z Ukrainą oraz linia kolejowa z Humennego do miasteczka Stakcin, leżącego kilka kilometrów dalej na wschód od Sniny.

Pierwsza wzmianka o Sninie pochodzi z 1343 roku. Wynika z niej, że miejscowość należała do majątku magnackiej rodziny Drugethów. Powstała prawdopodobnie w wyniku kolonizacji południowych stoków Beskidów przez Wołochów. W XIV wieku Snina urosła do pozycji małego miasteczka - tak wzmiankują ją od 1585 roku rejestry komitatu Zemplen. W latach 1570-1630 odgrywała rolę ośrodka administracyjnego dla okolicznych wsi.

Miasto należało do Drugethów do końca XVII wieku, następnie przeszło na własność rodziny Zichych, a w 1770 - van Dernathów. W 1799 roku kupił je Józef Rholl z rodziny holenderskich przedsiębiorców osiadłej w środkowej Słowacji, który rozwinął w Górnym Zemplinie hutnictwo żelaza z rud w górach Wyhorlatu. Po wyczerpaniu się dostępnych zasobów rudy żelaza pod koniec XIX wieku hutnictwo upadło, zaś głównym zajęciem mieszkańców stało się wypalanie węgla drzewnego. Feudalne panowanie rodziny Rhollów zakończyło się w 1857 roku. Pod koniec XIX wieku Snina była siedzibą powiatu w komitacie Zemplen. W latach 1909-1912 zbudowano linię kolejową, która połączyła Sninę z Humennem.

Przełom XIX i XX wieku był okresem gospodarczego upadku miasta, który zaowocował masową emigracją, przeważnie do USA. Ubóstwo pogłębiły kolejne nieszczęścia: I wojna światowa i seria powodzi w latach 20. XX wieku, z których katastrofalna okazała się powódź w 1926. W okresie międzywojennym Snina leżała na północnej magistrali drogowej łączącej zachód kraju z Rusią Zakarpacką. Większość mieszkańców trudniła się wówczas pozyskaniem i przetwórstwem drewna w wielkim miejscowym tartaku. Miasto uległo zniszczeniom podczas II wojny światowej. Po wojnie zostało odbudowane. W 1950 roku utworzono istniejący do dziś kombinat budowlany Vihorlat, który później w szczytowym okresie rozwoju zatrudniał 6 000 pracowników. Odpowiednio wzrosła również liczba mieszkańców miasta, dla których w latach 70. XX wieku wystawiono typowe socjalistyczne blokowiska.

Jedynym zabytkiem Sniny jest klasycystyczny pałac z 1781 roku z posągiem Herkulesa odlanym z miejscowego żelaza w 1841 roku. Atrakcją turystyczną i ośrodkiem życia kulturalnego jest słowacki oddział Międzynarodowej Galerii Sztuki "Miro", otwarty w 1993 roku, wystawiający dzieła współczesnego malarstwa z całego świata.

Snina jednak służy turystom głównie jako punkt wypadowy do wycieczek w Góry Bukowskie i Wyhorlat, którego szczyt Sninsky kamen (1006 m n.p.m., 5 km na południe od Sniny) góruje nad miastem. Szlaki turystyczne prowadzą na Sninsky kamen i do górskiego jeziorka Morske oko. Nad zalewem Rybniky znajduje się kąpielisko i ośrodek wypoczynkowy. W okolicznych wsiach Rusky Potok, Ulicske Krive, Topoa i Hrabova Roztoka znajdują się drewniane rusińskie cerkiewki. 14 km od Sniny, w Parihuzovcach, znajduje się wyciąg narciarski.

Źrodło: Wikipedia

trostyanets-miskrada.gov.ua

Trościaniec - administracyjne centrum Rejonu trościanieckiego, obwodu sumskiego. Powierzchnia miasta to 2663 ha. Ludność - 21,6 tys. Data założenia: 1660 rok.

Przez teren miasta przebiegają autostrada Sumy-Połtawa-Aleksandria (Głuchów-Charków) oraz linia kolejowa Kijów-Sumy-Charków. Położona w mieście stacja kolejowa Smorodino jest jednym z głównych węzłów kolejowych obwodu sumskiego.

Najstarsze budynki miasta to "Okrągły dwór", wybudowany w 1749 roku jako forteca przeciwko tatarom krymskim oraz Cerkiew Zwiastowania wybudowana w 1750 roku. W 1864 roku w Trościańcu gościł kompozytor Piotr Czajkowski, gdzie stworzył swoją pierwszą symfonię - uwerturę do dramatu Ostrowskiego "Burza".  W latach 1883-1885 w Trościańcu mieszkał poeta Paweł Grabowski, ? w 1889 roku miasto odwiedził Anton Czechow. W 1913 roku wybudowano Cerkiew Wniebowstąpienia zaprojektowaną przez Ołeksija Beketowa. Od 1923 roku w mieście swoją działalność prowadzi stacja naukowa, gdzie hodowane są cenne gatunki drzew oraz badany jest rozwój wielu roślin.

Priorytetem miasta jest rozwój przemysłu spożywczego i przetwórczego oraz przemysłu drzewnego. Branżę przemysłową reprezentuje "Trościaniecki Zakład Budowy Maszyn" oraz spółka produkująca urządzenia AGD. Wiodąca rolę wiedzie fabryka "Kraft Foods Ukraina", która jest liderem ukraińskiego rynku w produkcji wyrobów czekoladowych, kawy oraz ciastek. W mieście działalność prowadzi ponad 140 małych firm oraz 1200 przedsiębiorców.

Na terenie miasta funkcjonuje 5 przedszkoli, 6 szkół podstawowych, "Pałac Dzieci i Młodzieży", szkoła muzyczna, szkoła zawodowa oraz szkolno-konsultacyjne punkty Narodowego Technicznego Uniwersytetu "Politechniki Charkowskiej".

Od 2008 roku w dworze L. Koeniga odbywają się wieczory muzyki klasycznej z udziałem znanych artystów z Ukrainy, Rosji, Niemiec i Japonii. Dzięki organizacji pleneru malarskiego w mieście powstała galeria obrazów. Ponadto organizowane są wydarzenia kulturalne: festiwal sztuki wiejskiej "Boromlya", festiwal muzyki klasycznej "Czajkowskij-fest", festiwal historyczny "Stara forteca" oraz festiwal rockowy "Wschód-rock".

www.vranov.sk

Vranov nad Topl'ou - miasto powiatowe we wschodniej Słowacji, w kraju preszowskim, w historycznym regionie Zemplin. Leży na wysokości 132 m n.p.m., w dolinie Topl'i, u zbiegu Niziny Wschodniosłowackiej, Pogórza Ondawskiego i Gór Tokajsko-Slańskich. Liczba mieszkańców miasta wynosi 23 020 osób, powierzchnia - 34,36 km².

Przez Vranov przebiega jedna z najważniejszych dróg Słowacji - droga krajowa nr 18, oprócz tego zbiegają się tam liczne drogi lokalne - nr 553 do Trebiszowa, nr 557 do Stropkova, nr 558 do Humennego i nr 576 do Koszyc. We Vranovie zbiegają się również linie kolejowe z miasta Strazske, z Trebiszova i z Preszowa.

Z badań archeologicznych wynika, że okolice Vranova były zamieszkane już w VII wieku. Kościół parafialny istniał już w 1314 roku. Pierwsze wzmianki o mieście pochodzą z lat 1333-1337. W I połowie XIV wieku Vranov stał się osadą targową, wyposażoną przez króla Węgier Ludwika w prawo wolnego handlu. Data nadania Vranovowi praw miejskich nie jest znana, jednak już w liście króla Zygmunta z 1410 roku jest wzmiankowany jako miasto. W XV wieku Vranov przeobraził się w ośrodek rzemiosła i handlu, wzrastając w miarę wzrostu znaczenia szlaku handlowego z Polski na Węgry przez Przełęcz Dukielską. Vranov został mocno dotknięty zniszczeniami podczas wojen w XV i XVI wieku. Od 1523 roku należał do magnackiego rodu Bathory, od 1617 roku do rodu Drugethów, od 1684 roku do rodu Barkoczy. W XVIII wieku miasto doznało zniszczeń w walkach powstań antyhabsburskich oraz w katastrofach naturalnych (powódź w 1718 roku, trzęsienia ziemi w latach 1778 i 1779).

Podczas wschodniosłowackiego powstania chłopskiego w 1831 roku Vranov znalazł się w centrum walk, był okupowany i rabowany przez buntowników. Na początku XIX wieku Vranov podupadł i stał się typowym miasteczkiem rolniczym. Region dotknęła masowa emigracja - ludność powiatu spadła z 23,3 tys. osób w 1858 roku, do 22,2 tys. w 1895 roku. Upadek miasta trwał przez cały XIX wiek, co pogłębiła I wojna światowa. Vranov nie został zniszczony, ale znalazł się na bezpośrednim zapleczu frontu karpackiego. Impulsem do rozwoju miasta okazało się dopiero otwarcie linii kolejowej do Trebiszowa w 1939 roku. W okresie kampanii wrześniowej we Vranowie mieścił się sztab dowodzenia tzw. Rychlej Skupiny "Kalinciak".

Po wojnie rządy komunistyczne zaznaczyły się w mieście budową zakładów przemysłowych. Do dziś przetrwały zakłady chemiczne "Bukoza" i odzieżowe "Slovenka" oraz kilka zakładów produkcji żywności i materiałów budowlanych.

Zabytki Vranova:

• gotycki kościół z XIV wieku, przebudowany w XVI i XVIII wieku,
• barokowy klasztor paulinów z 1718 roku,
• klasycystyczny dwór z XVIII wieku, wzniesiony na miejscu starszego średniowiecznego zamku.

Źrodło: Wikipedia